ﻗَﺪَﺭﯼ ﻧَﻨِﻪ ﺑﻪ ﭼﺎﻫﻢ…
ﻗَﺪَﺭﯼ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺧِﻼﻓﻢ
ﻛﻪ ﺭﻫﺎﺳﺖ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﻡ…
ﺯ ﻗَﺪَﺭ ﺭﻫﺎ ﻗَﻀﺎ ﻛُﻦ
ﺗﻮ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺭِﻧﺪﯼ…
ﻛﻪ ﻋِﻨﺎﻥ ﻣﺎ ﺑِﺒَﻨﺪﯼ…
ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻋِﻨﺎﻥ ﺭﺍ…
ﻛﻪ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖ ﺭﻫﺎ ﻛُﻦ
ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻏﺎﻓﻞ ﻭ ﻣﻦ…
ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﺧِﺮﻣﻦ
ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺟﻤﻊ ، ﺩﻝ ﮔﻔﺖ:
ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ، ﺭﻭ ﺧﻄﺎ ﻛُﻦ
ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ…
ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﺸﺖ ﻭﯾﺮﺍﻥ
ﭼﻮ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ ﺑِﮕﻔﺘﺎ:
ﺭﻭ ﻛﻨﻮﻥ ﻓﻜﺮ ﺩﻭﺍ ﻛﻦ
ﭘﯽ ﺁﻥ ﺩﻭﺍ ﭼﻮ ﻣﺴﺘﺎﻥ…
ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ
ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺩﻝ ﮔﻔﺖ :
ﺍﺷﻚ ﺭﺍ ﺟﺎﻡ ﺷﻔﺎﺀ ﻛُﻦ
ﺩﯾﺪﻩ ﺷﺪ ﺯ ﺍﺷﻚ ، ﺑﯽ ﺟﺎﻥ…
ﺩﻝ ﻭﻟﯽ ﻧﯿﺎﻓﺖ ﺩﺭﻣﺎﻥ
ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﯿﻜﯽ…
ﻛﻪ ﺑﯿﺎ ﺩﻓﻊ ﺑﻼ ﻛُﻦ
ﻧﻪ ﺯ ﺍﺷﻚ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﺍﻫﯽ…
ﻧﻪ ﺯ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﭘﻨﺎﻫﯽ
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﮕﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ :
ﺑﺮﻭ ﻻﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﻛُﻦ
ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺧﻔﺎ ﺑﮕﻔﺘﻢ…
ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﻣُﻬﺮ ، ﺧُﻔﺘﻢ
ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻛﻪ :
ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻛُﻦ
ﺩﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺧَﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ…
ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳُﺠﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ
ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺘﻢ…
ﻛﻪ ﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﻭﺍ ﻛُﻦ
ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ:
ﻛﻪ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﻝ ﺑِﻔﺮﺳﺎ
ﻧﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺴﺘﯿﺴﺖ…
ﺑﺮﻭ ﭼﻮﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﻛُﻦ
ﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﮔﺮ ﻣﺠﺎﻟﯽ…
ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﺎﻝ ﺣﺎﻟﯽ
ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬﺭ…
ﺑﺮﻭ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻓﻨﺎ ﻛُﻦ
ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﮕﻔﺘﯽ ﻭ ﺩﻝ…
ﻛﻪ ﺑﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻃﻞ
ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺿَﺠﻪ ﮔﻔﺘﺎ:
ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﮔﺬﺭ ﺯ ﻣﺎ ﻛُﻦ
ﺗﻮ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ…
ﻃﻠﺒﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﭘﺲ…
ﻃﻠﺒﺖ ﻧﮕﯿﺮ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮ…
ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺭﻫﺎ ﻛُﻦ.
